Bu sabah hiç konuşmadım.
Sessizikte insan iç sesiyle başbaşa kalıyor. Kendinle barışık olduğunda her şey daha bir dingin o zaman..
Sonra kendimi anlatmam gerekti, dilsiz. yazıyı kullandım. İnsanın kendisini anlatmasının ne büyük bir lutuf olduğunu anladım.
ve daha güzeli kendi ezberimi bozdum. Sabah evde geçen o repliklerin (ki ben çok severim) olmaması, sanki kendimi dıştan gözlüyormuşum gibi kapalı ağzımla düşüncelerim izlemem bana farklı bir bakış kattı.
Bu sabah susarak kendimi izledim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder