28 Aralık 2008 Pazar


Bu sabah hiç konuşmadım.

Sessizikte insan iç sesiyle başbaşa kalıyor. Kendinle barışık olduğunda her şey daha bir dingin o zaman..

Sonra kendimi anlatmam gerekti, dilsiz. yazıyı kullandım. İnsanın kendisini anlatmasının ne büyük bir lutuf olduğunu anladım.

ve daha güzeli kendi ezberimi bozdum. Sabah evde geçen o repliklerin (ki ben çok severim) olmaması, sanki kendimi dıştan gözlüyormuşum gibi kapalı ağzımla düşüncelerim izlemem bana farklı bir bakış kattı.

Bu sabah susarak kendimi izledim.

Hiç yorum yok: