27 Şubat 2009 Cuma


zor iş şekerim. itiraf edeyim şu "nasılsın işi" (yani nasılsın diye sorulduğunda otomatik olarak iyiyim demektense düşünerek o anda nasıl olduğunu söylemek)zor görev çıktı. Sürekli iyiyim diyesim geliyor.
Yine de hakkımı yemiyeyim bugün en başarılı günümdü.
Aferim bana. O zaman balkabağ... hayırrr yeterrr :))

bugün İTU yemekhanesinde yemek yedim. bu benim değişikliğim. uzuuun zaman oldu yemekhane tepsisinde yemek yemiyeli. Bana ilkokulumu hatırlatıyor, mutlu oluoyrum. Eşitlik duygusunu aynı zamanda. Hepimiz insanız, bakın aynı şeyi yiyoruz. Ayrıca, karar verme zorluğu yok, karmaşa yok. Bir de,o koku... ah o koku...

Biliyorum kısa zamanda seçenek aramaya başlardım eğer sürekli orada yemek yiyor olsaydım ki oradakileri gözlemledim onlar da öyle yapıyorlar ne bileyim en azından kantinden tost alıyorlardı. Ki ben de ilkokulda bazen oyle de yapardım. Ama yine de o yemekhane tepsisi benim ilkokulum, çocukluğum anlayın.

not: yemekhane tepsisinin tam fotoğrafını bulamadım ama siz anladınız beni. hani şu metal olan, dört yemeklik bölmesi olan, küçük bölmeye kemal paşa tatlısı konandan... Fotograf Amerikan donanması yemekhanesinden..

4 yorum:

Hayati Kandiyoti dedi ki...

hayır o fotoğraf itü yemekhanesinden. :)

sen itü yemekhanesine gel bana haber verme zaten.

cansu dedi ki...

yok yok gumusluktekine gittim ben d e o yuzden de gak da ve de guk da ehem ve de kem kum....

Hayati Kandiyoti dedi ki...

gümüşsuyu şaşkınım benim gümüşsuyu.. =)

cansu dedi ki...

ayy evet benim aklım bodrum'da anlaşılan :))